Vrijdag 1 juli. De dag voor vertrek.

Vandaag was nogal een chaotische dag. Een dag met veel zenuwen en veel stress. 

Het begon al toen ik opstond. Het was een uur of 9 en ik kon niet meer slapen. 
Ik moest vandaag nog heel veel regelen en ik had al spijt dat ik niet eerder begonnen was. 

Dus wat moest er vandaag gebeuren?

Het hoofdonderdeel was natuurlijk mijn koffer inpakken.
Ik was gisteravond al een beetje begonnen en had al een groot deel van mijn garderobe in mijn koffer geduwd. En zo ging het door. Alles wat ik dacht misschien nodig te hebben verdween in mijn koffer. Want aan ruimte geen gebrek! 

Helaas had ik niet aan het maximale gewicht van 23 kilo gedacht.

En aan het eind van de rit woog mijn koffer ruim 27.
Tot mijn grote ergernis moest ik een selectie maken, om de koffer terug te brengen op het gewicht van een schamele 21 kilo. 

Wat moest er verder nog gebeuren?

Vandaag kwam ik tot de verontrustende veronderstelling dat het 500 euro voorschot van school nog steeds niet gestort was. Help.
Na verscheidene telefoontjes die niet opgenomen werden besloten papa en ik zelf naar school toe te gaan. Eenmaal binnen bleek het instituut voor internationale blablabla dicht te zijn tot en met maandag(!) Paniek.
Ik naar het Studenten Succes Centrum om hulp te vragen, want ik wist ook niet wat ik moest doen, kreeg ik op mijn kop dat ik eerder had moeten komen! Weet ik veel! Ik ga er vanuit dat school zijn zaakjes wel op orde heeft. Na "gerustgesteld" te zijn dat geld er soms wat langer over doet en dat het echt wel binnen komt en te horen dat ze me verder niet kunnen helpen verliet ik toch maar het schoolgebouw, nog steeds niet echt overtuigd.

Twintig minuten later was ik alweer terug.
Deze keer om naar het KW1C centrum van financiële blablabla te gaan. De weg gewezen door een man die volgens mij blind was, kwam ik na een paar honderd trappen terecht op de financiële afdeling van het KW1C. Een plek waar vier mensen werken met kasten vol papierwerk bedrukt met cijfers en letters.
De saaiste baan van het universum...
Hoe dan ook, de eerder genoemde mensen waren erg aardig en wilden me graag helpen. 

Ruim een half uur later was er nog steeds geen spoor van mijn naam te bekennen.
Niet in de mappen, niet in de computers. Nada, noppes. 

Lekker bezig!

Nou, ze beloofden me dat het echt wel goed komt (die heb ik eerder gehoord) en dat ze het maandag ochtend, Amsterdamse tijd, zouden storten. Dus ik zou het dinsdag, Beijing tijd, hebben. 

We zullen zien....

Vervolgens ben ik nog wat belangrijke dingetjes met mam gaan halen, zoals medicijnen, kledingzakken (ze zuigen vacuüm!) en snoep. Vooral dat laatste is belangrijk... 

En 's avonds...

o, 's avonds ging het toch behoorlijk mis. Ik zou nog even gauw een VPN regelen. En na op verkeerde dingen geklikt te hebben zaten we aan een 3 jarig abonnement in plaats van 1 maand. Oeps.. Dus paniek en zo en na wat research lijkt de site en het bedrijf toch wel legit. Maar ik kan het niet helpen om er toch heel erg over in te zitten.. 

Verder is Rowan nog langs geweest om me een prachtig afscheidscadeau te geven en me wat gerust te stellen over die stomme VPN. 

En inmiddels lig ik op bed en is het 2 uur 's ochtends. Ik ga maar slapen want ik moet morgen om kwart voor 12 op het vliegveld zijn...

Welterusten!